در روایتی دیگر از علی بن موسی الرضا علیه السلام محبت حضرت مهدی (عج الله )را اینگونه
توصیف می کند الامامُ… الا نیسُ الرفیقُ وَالوالدُالشفیقُ والاخُ الشقیقُ والاُمُّ البرةُ بالولد الصغیر:
امام،همدمی صمیمی وپدری دلسوز وبرادری همزاد ومادری مهربان نسبت به طفل کوچک خویش است .در این روایت زیبا امام از چهار عاطفه زیبا سخن گفته اند :
اول انسی دوستانه ؛انسان با دوست صمیمی خود احساس نزدیکی خاصی می کند وحتی ممکن است آن چنان با او مأنوس می شود که نتوان آن انس ومحبت را در میان اعضای یک خانواده یافت .اگر این صمیمیّت اوج پیدا کند انسان حاضر است جانش را هم در راه رفاقت فدا کند .
ایا همه دوستی های عالم را می توان قطره ای از دریای رفاقت امام دانست؟
دوم دلسوزی پدرانه ؛دلسوزی یک پدرمهربان نسبت به فرزندش نیاز به توضیح ندارد واز روشن ترین عاطفه ها محسوب می گردد.پدری که دلسوز باشد وجودش راوقف سرپرستی فرزند می نماید وبرای راحتی وآرامش مادی ومعنوی او شب وروز نمی شناسد ومدام در تکاپوست تا آسایش بیشتری برای او فراهم آورد با این تفسیر آیا آقای مهربان ما وآن پدر حقیقی عالم ،جز سعادت ما دغدغه دیگری دارد ؟
سوم صمیمیتی برادرانه :برادر مایه دلگرمی وقوت قلب آدمی ودر لحظه های سخت زندگی پشتوانه ای بی بدیل است .انس میان دو برادرهمواره مثال زدنی بوده است ،چه رسدبه این که دو برادر همزاد باشند .حال آیا کسی پشتیبانی مستحکم تر ازامام (علیه السلام )ومونسی وفادارتر از او سراغ دارد ؟
چهارم عشقی مادرانه :در تمامی فرهنگ ها مادر نماد عشق وعاطفه است ؛وما نمی توانیم این همه محبت مادر بدون ذره ای چشم داشت را وصف کنیم چگونه می توانیم ذره ای از محبت امام زمان را درک کنیم .شاید با خود بگوییم این همه محبت شامل کسانی است که آلوده به گناه نباشند اما قدر نشناسی وگمراهی فرزند نه تنها از محبت پدر ومادر نمی کاهد بلکه بیش از پیش دلسوزی
ایشان را برمی انگیزد آیا می توان گفت مولای مهربان از انحراف وضلالت شیعیان رنج نمی برندواز گمراهی محبانش پریشان نمی شوند .هنگامی که برخی از شیعیان در وجود حضرت به تردید افتاده بودند این توقیع شریف از ناحیه مقدس حضرت صادر گشت :به ما خبر رسیده که جماعتی از شما در دین خود به تزلزل افتاده ونسبت به امامشان دچار شک وتردید گردیده اند. این خبر مارا اندوهگین کرده است البته حزن واندوه ما نه برای خود بلکه به خاطر شماست ؛چون خدا با ماست وما به غیر او نیازی نداریم وحق با ماست وهر کس ما را تنها گذارد نمی هراسیم.
اگر فرزندی سر به راه نباشد نه تنها پدر ومادر او را فراموش نمی کنند بلکه از رفتار های ناشایست اوشرمنده گشته وبرای تربیت واصلاح او می کوشند .مولای ما با اینکه به خطاهای ظاهری وباطنی ما واقف است واز گناهان ما رنجیده می شود ،از ما روی بر نمی گرداند وبرای امرزش ما دست به دعا بر می دارد.واین دعای امام زمان در سرداب مقدس توسط سید بن طاووس شنیده است :
خداوندا ،شیعیان ما از شعاع نورما واز باقیمانده گِل ما خلق شده اند وبا تکیه بر محبت وولایت ماگنا هان زیادی مر تکب شده اند، پس اگرگناهانشان میان تو وآنهاست (حق الله) از آنان در گذر،بدرستی که مارا خشنود نموده ای واگر میان خودشان است (حق الناس)میانشان آشتی برقرار سازواز خمس مابه ایشان بده تاراضی شوند وآنان را وارد بهشت ساز واز آتش نگاهشان دار ومیان آنان ودشمنان ما در غضب خود جمع نفرما.وهمچنین فرموده اند:اگر ما دوستدار اصلاح کار شما نبودیم وبه شما نظر لطف ومرحمت نداشتیم ،(به دلیل کارهای ناپسندتان ) از توجه والتفات به شما سخت دوری می جستیم .ودر سخنان دیگر می فرماید:اِنّا غیرُمهملینَ لِمُراعاتکم ولا ناسینَلِذکرکُم ولو لا ذلک لَنزل بِکم ُ اللاواءُواصطَلمَکُم اَلاَ عَداء:ما هر گز از مراعات حال شما کوتاهی نمی کنیم وشما را از یاد نمی بریم واگر غیر از این بود مصیبت ها بر شما فرود می امد ودشمنان شما را ریشه کن می کردند.